GÖLGE

Hayat bir yolculuktur. Doğumunla beraber yola çıkarsın, gideceğin yönünü sen belirlersin demişti babam. Çocukken ne demek istediğini anlamamıştım ama hep aklımdaydı bu sözü. Büyüyünce ne demek istediğini çok iyi anlamıştım.

Ben yönümü insanlara gölge olarak seçmişim. Gölge olduğum için bir vardım bir yoktum insanlar için. Gölge olduğum için ihtiyaç duydukları zaman beni gördüler. Gölge olduğum için benimle arkadaş olmayı seçmediler. Göründüğüm zaman varlığımın farkındaydılar. Belki de ben gölge gibi saklandım herkesten, her şeyden. Bi ondan saklanamadım; yalnızlıktan.

Gölge olmanın bedeli de bu’dur belki de. Hani hayatta her şeyin bedeli var ya, benim hayatımın bedeli de yalnızlık. Yoluna yön seçiyorsun ve bedelini ödüyorsun hem de yıllarca.

Okul sıralarında en arkada görünmemek için iki büklüm oturan çocuk bendim. Bahçede İstiklâl Marşını en arka sırada, avazı çıkana kadar içinden okuyan öğrenciydim ben. Bildiğim soruların cevabını hep içimden verirdim, kendimle gurur duyardım çevredeki insanlar beni görmezden gelirken bile..

Girdiğim tüm girişimlerde başarısız oldum. Her başarısızlığımda benden bir halt olmayacağını söylediler hem dilleriyle hem de bakışlarıyla ama pes etmedim, yılmadım. Yoruldum, bırakmadım. Farklı farklı alanlara girdiğimde bana söyledikleri tek cümle şu oldu: Şıpsevdi.. İnsanlar için hem işe yaramaz hem şıpsevdi hem de bir var bir yoktum. Kendim için, çok şeydim.