All Posts

Kavuşmalıyız, konuşmalıyız, yan yana olmalıyız. Bir elma olmak varken, iki yarım elma olduk biz. Aynı gökyüzü altında, farklı dillerde...

Yeniden başlayanların birden fazla hikâyesi olur. Düşerler kalkar, tekrar düşerler tekrar kalkarlar, iflas ederler, başka işlere kalkışıp...

Her gün yeni umutlar, yeni hikâyeler, yeni bir ben diye başladığım günün sonunda yine her gün gibi sana yenildim. Gecelerin benimle sorunu ne bilmiyorum. Sabahları geceleri kazandığım savaşı, geceleri sende kaybediyorum. Hiçbir savaşta bu kadar zorlanıp, yara almadım. Yâr beni vurmuş, kurşun ne ki? Kurşun belki bir kere öldürür ama yâr her gün öldürüyor. Aşk yarası bu ilaç kapatmaz diye bir şarkı var ya hani, sevda kurşunu bu bir kere vurur her gün öldürür. Seni sev

Hasret bizim buralara biçilmiş kaftan gibidir. Her evin damında yemek kokusu gibi kokar. Kimi evlat hasretiyle ciğerlerini yakar, kimi eş...

Zor oldu. Yolumuz, sevdamız, hayallerimiz, itirafımız… Hepsi zor oldu. Neyimiz kolay oldu ki? Adımızın peş peşe söylenmesi bile zordu....

Hayat bir yolculuktur. Doğumunla beraber yola çıkarsın, gideceğin yönünü sen belirlersin demişti babam. Çocukken ne demek istediğini...

Kader yolun tamamı değil, sonucunun belli olduğu ama dönüş ve sapakların yolcuya ait olduğu bir maratondur. Hayatın boyunca yapacağın...

Hayatı bir tren gibi, yaşadığımız her seneyi trenin vagonları gibi düşünürsek benim otuzuncu vagona taşınmama çok az kaldı. Geride...

Çocukken bize kavuşulmama gibi bir ihtimalin olduğundan bahsetmedi hiç kimse. Hâliyle sevda adını koyduğumuz kişiyle ömür boyu mutlu...

İnsan sevince ne yapar? Sevdiğini nasıl anlar? Sevgi neydi? Peki ya sevgi karşılık bulamazsa o zaman ne yapmalı insan? Beklemek...

Ne de güzel söylemiş Neşet Babam, bir anadan dünyaya gelen yolcu.. Hepimiz aynı yol için geliyoruz dünyaya, zaman geçtikçe amaçlarımız...