SEVDA

Çocukken bize kavuşulmama gibi bir ihtimalin olduğundan bahsetmedi hiç kimse. Hâliyle sevda adını koyduğumuz kişiyle ömür boyu mutlu mesut yaşayacağımızın hayalini kurduk. Atalarımızın bir lafı vardır: evdeki hesap, çarşıya uymadı.

Sevmek bizi biz yapan en önemli şeydi bizim için. Çocuklar gibi severdik çünkü. Saf, temiz, masum, biraz ürkek biraz cesur.. Sevdiğimiz elimizden tutsun bizden cesuru olmaz. Dağları mı delmeyiz, dünyaya mı kafa tutmayız.. Karşılıksızsa her gün yağmurda ıslanan yavru kedi misali çaresiz, ürkek, titrek..

En güzel sevdalar da karşılık beklemediğin sevdalar olurmuş. Seni uzaktan severken öğrendim. Her gün görmememe rağmen her an benimlesin gibi. Sanki her şeyi sana anlatmışım gibi, her şeyden haberin var gibi bakıyor gözlerin. Sonra bir an göz bebeklerin gülümsüyor. İçimde ölen kelebeklere can veriyor, hayata dönderiyorsun.

Seni kimseye anlatamıyorum. Anlatırken kendimi ele vermekten korkuyorum. Kendime aynaya bakarak anlatırken fark ettim, adın dilime çok yakışıyor. Birden başım öne düşüyor gözlerim buğulanıyor. Gülüşünden bahsederken ıslanıyor elmacık kemiklerim. Boğazıma doğru yavaş yavaş süzülürken göz yaşlarım yutkunuyorum.

Sensiz geçen günlerin ne kadar uzun, ne kadar mânâsız geçtiğini anlıyorum. Sanki kazan kazan yemek pişirmişim de, yemeklere tuz atmayı unutmuşum gibi. Kazan kazan saman yemişiz gibi.. O anlarda kendimi teselli olarak aynı şehrin havasını soluyoruz, belki verdiğimiz soluklar gökyüzünde yan yana olur, birleşir diyorum.

Şarkıda diyor ya; "gördüğüm günden beri, olmuşum inan deli, o gün ki gördüğüm seni, yaktın ah yaktın beni.."